Το Αυγό του Φιδιού (Ντοκιμαντέρ για την ιστορία του φασισμού στην Ελλάδα και στον κόσμο)

Yunanistan’da 77 yaşında intihar eden insanın bıraktığı notu

Tsolakoğlu’nun işgal hükümeti (Yunanistan’da işgal yıllarında Nazilerin işbaşına getirdiği işbirlikçi hükümete atıf yapıyor –fb.) 35 yılda devletin bir katkısı olmaksızın kendi çalışmamla edindiğim emekli maaşımı silip süpürerek hayatta kalma olanağımı tam manasıyla ortadan kaldırmış durumda.
Dinamik bir biçimde direnecek yaşta olmadığımdan (aslında bir Yunanlı eline kalaşnikof alacak olsa onu ilk takip edenlerden olmak isterdim) ve hayatımı çöpleri karıştırarak yaşamak zorunda kalmadan önce, hayatıma son verecek başka bir onurlu yol göremiyorum.
İnanıyorum ki geleceksiz gençler, bir gün silahlarını kuşanıp, tıpkı 1945’te İtalyanların Mussolini’ye Milano’nun Pireto Meydanın’da yaptıkları gibi bu hainleri de Syntagma Meydanı’nda bacaklarından asacaklardır.

(notun  çevirisi çeşitli dillerde athens indymedia’da bulunabiliyor http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1390570 = )

Άλλο Nevruz, άλλο Newroz

Από την Κυριακή και εντεύθεν, η γιορτή του Newroz επανήλθε στο αρχέγονο περιεχόμενό του, την πολιτική διαμαρτυρία και την πολιτική αντίστασης απέναντι στην αρχή. Η απόφαση απαγόρευσης διεξαγωγής του Nevruz από τον κουρδικό πληθυσμό επανέφερε στο προσκήνιο μια πολιτική κατάσταση που όλο και εντονότερα βιώνεται στην Τουρκία: γιορτή είναι όταν αποφασίσει έτσι το κράτος. Όμοια με το Newroz και η περίπτωση της Πρωτομαγιάς, που ενώ εδώ και  χρόνια απαγορεύονταν ο εορτασμός της στο φυσικό της μέρος, την πλατεία Τάξιμ, το κράτος τα τελευταία χρόνια φόρεσε το μανδύα της ανεκτικότητας και “επέτρεψε” στους εργάτες και εργαζόμενους να γιορτάσουν.

Όταν ο κουρδικός πληθυσμός αποφάσισε ότι ήθελε να μεταθέσει την ημερομηνία εορτασμού του Newroz από 21 Μάρτη σε 18 (σ.σ την Κυριακή), το κράτος  δεν έδωσε άδεια με το σκεπτικό ότι “Οι γιορτές δεν μετατίθενται αλλά γιορτάζονται την ίδια ημερομηνία”. Από την Κυριακή και εντεύθεν, οι Κούρδοι, αντί να ανάβουν φωτιές, κατά παράδοση του εθίμου,  για να γιορτάσουν τον ερχομό της άνοιξης, την ανθοφορία και την αφθονία της φύσης, άναβαν φωτιές για να απωθήσουν μακριά τον αέρα των δακρυγόνων.

Η λογική της απαγόρευσης που διέπει το κράτος δε σήκωνε αντίρρηση. “Γιορτή είναι όταν λέω εγώ ότι είναι έτσι, αλλιώς είναι καταστολή μέχρι θανάτου”. Τι και αν 5000 κούρδοι κατάφεραν στιγμιαία να εισέλθουν στο χώρο  διεξαγωγής του Newroz στην Ιστανμπούλ, η απάντηση ήταν ξύλο σε γυναίκες και παιδιά και άφθονα δακρυγόνα. «Αγανακτισμένοι» πολίτες επιτέθηκαν με μαχαίρια και καδρόνια σε αγωνιστές  ενώ ένας αντιπρόσωπος του κουρδικού κόμματος έχασε τη ζωή του. Πάνω από 200 συλλήψεις, δεκάδες τραυματίες και καταγγελίες για βασανιστήρια στο καρακόλι του Kadirga. Ο Haci Zengin πέθανε λόγω εκτεταμένης χρήσης δακρυγόνων. Ένας αρμόδιος της Ασφάλειας θα έβγαζε και το ιατρικό πόρισμα. Έπασχε από άσθμα (άρα δεν είχε καμία θέση εκεί). Σε φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν ωστόσο στο διαδίκτυο κατά τον διακομισμό του στο νοσοκομείο   , είναι εμφανές ότι ο Haci Zengin είχε ξυλοκοπηθεί από τις αρχές. Το περιστατικό της δολοφονίας του έλαβε χώρα στις 11 το πρωί ενώ τα αστικά μέσα δεν ανέφεραν τίποτα μέχρι τις 7 το απόγευμα. Οι τίτλοι ήταν παρόμοιοι παντού: Παρά την απαγόρευση των διαδηλώσεων για το Nevruz, οι κούρδοι έσπευσαν στους χώρους των διαδηλώσεων «νωρίτερα».

Κατά παράβαση του ίδιου του σκεπτικού, ο δήμος Εγιούπ στην Ιστανμπούλ αποφάσισε να γιορτάσει τη δική του εκδοχή του Nevruz, το Newroz, στις 19 Μαρτίου, δύο μέρες πριν την ακριβή ημερομηνία. Εκεί, το σκεπτικό του κράτους δεν ίσχυσε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε αυτό που γίνεται από την Κυριακή: την καταστολή της συνείδησης.
Και αν είναι μάταιο να στηλιτεύσουμε την παντοδυναμία που αισθάνεται η εξουσία εδώ, άλλο τόσο ενδιαφέρον είναι να δούμε τον επίκαιρο φόβο του κράτους.

Η πολιτική της ανοχής ήταν μια τσίχλα που μασούσαν από καιρό οι ιθύνοντες της κρατικής εξουσίας. Άλλοτε με “δημοκρατικά ανοίγματα”- όπως ονόμαζαν τις πρωτοβουλίες έναρξης διαλόγου με τους Κούρδους με τους δικούς τους ανυποχώρητους όρους- άλλοτε με την τακτική της ανεκτικότητας υπό το γενικό όρο “Η Τουρκία είναι εθνοτικό μωσαϊκό εντός της οποίας όλοι οι πολιτισμοί είναι αποδεκτοί”. Το κράτος κόμπαζε και φούσκωνε τα στήθη του από περηφάνια, ανα-μασώντας  την τσίχλα της “προοδευτικής δημοκρατίας” που τώρα είναι έτοιμη να σκάσει. Και όταν οι κούρδοι, σε μια επίδειξη δημοκρατικής συνείδησης, έκαναν σαφή την απόφασή τους να ιδρύσουν μια αυτόνομη περιοχή βασισμένη σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, το κράτος απάντησε με συλλήψεις. Ένα ολόκληρο κίνημα (5000 προφυλακισμένοι, στην συντριπτική πλειοψηφία τους Κούρδοι) βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη φυλακή με κατηγορία τη “συμμετοχή σε τρομοκρατικό δίκτυο”, χωρίς αποδεικτικά, χωρίς στιβαρό κατηγορητήριο.

Τη στιγμή που το κίνημα της δημοκρατικής αυτονομίας των Κούρδων αρχίζει να αποκτά μια άλλη δυναμική, τη στιγμή που οι πολιτικοί αντιφρονούντες φυλακίζονται στα πρότυπα της “δημοκρατικής Τουρκίας”, τη στιγμή που οι αντιφρονούντες στη Συρία αντιστέκονται σε ένα δολοφονικό καθεστώς, αυτή τη στιγμή επιλέγει το τουρκικό κράτος για να απαγορεύσει τον εορτασμό του πολιτικού Νεβρόζ. Αν το Νεβρόζ σημαίνει τον ερχομό της Άνοιξης, η εξεγερσιακή διάθεση των Κούρδων στις διάφορες πόλεις της Τουρκίας σημαίνει το φόβο του κράτους.

Roboski Katliamı- Ölüm Kervanı (Belgesel)

Alıntı: http://www.istanbul.indymedia.org/

Savaş uçakları Roboski’yi bombaladıktan bir kaç saat sonra bölgede çekilen bu görüntüler, ölenlerin yakınlarıyla ve kaçağa giden diğer köylülerle yapılan görüşmeler, 21 Aralık 2011’de Uludere’de yaşanan vahşeti ve gerçekte neler olup bittiğini olanca yalınlığıyla ortaya koyuyor.

Roboski Katliamı – Ölüm Kervanı
Yapım-Yönetim: Arşad Narçin
Yapım ve Çekim Ekibi: Bedirxan Alkan (İHD Yüksekova) Sami Görendağ (İHD Van)

Οι Λαχειοπώλες τ’ουρανού (ντοκιμαντέρ)

 

“Δεν χάθηκαν τα γεγονότα, απλώς σκεπάστηκαν όπως οι σιδηροτροχιές των τραμ που θάφτηκαν στην άσφαλτο. Τώρα τα επαναφέρουν, όχι όπως ήσαν ακριβώς, αλλά όπως επιτάσσει η νέα χάραξη των δρόμων”.

Τίτος Πατρίκιος

“Το ντοκιμαντέρ “Οι Λαχειοπώλες τ’ Ουρανού” συνθέτουν οχτώ αφηγήσεις οι οποίες επαναφέρουν στο προσκήνιο την κοινωνική ιστορία της Ελλάδας του ’60-’70. 

Μέσα από τις μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν από κοντά μερικά από τα πιο σημαντικά πολιτικά γεγονότα της εποχής εκείνης, ανθρώπων που αγωνίστηκαν και διώχθηκαν γι’ αυτή τους την συμμετοχή, επιχειρείται μια αναδρομή και μια εκ νέου ανάγνωση των σελίδων της πολιτικής μας ιστορίας.

Είναι επίσης μια απόπειρα να φωτιστούν, άγνωστες για πολλούς, πτυχές της ιστορίας αυτής. Μία απόπειρα να αναδειχθούν οι ταξικοί αγώνες της εποχής, τα στοιχεία που τους χαρακτήρισαν και τους καθόρισαν. 

Από τη συντριβή των τάξεων της αστυνομίας από τους απεργούς οικοδόμους το ’61, τις δυναμικές διαδηλώσεις του Ιούλη του ’65, τους αντιδικτατορικούς αγώνες, στην μεταπολίτευση των εργοστασιακών σωματείων, των καταλήψεων χώρων εργασίας, της αλληλεγγύης, της ένοπλης πάλης και των κινημάτων αμφισβήτησης.” (από black-tracker.gr)

Link για το Ντοκιμαντέρ: Οι Λαχειοπώλες τ’ ουρανού-Εκδόσεις Διάδοση

 

(Την ιδέα της αναδημοσίευσης του Ντοκιμαντέρ την κλέψαμε από τους  http://gangof20.wordpress.com/

 

Aynur Doğan- Dar Hejıroke (Απόσπασμα της ταινίας Gönül yarası-english subtitles)

Ένα απόσπασμα της ταινίας Gönül Yarası (Πληγή Καρδιάς) με αγγλικούς υπότιτλους.

 

 

Newroz (Νέα Ημέρα). Η μυθολογική και σημειολογική σημασία της ημέρας αυτής για τον Κουρδικό λαό.

Η 21^η Μαρτίου είναι η γιορτή της Άνοιξης, η Πρωτοχρονιά, ένα πολιτισμικό πανηγύρι για τον Κουρδικό πληθυσμό. Γιορτάζεται στην Συρία, στην Τουρκία, στο Ιράν, στο Ιράκ καθώς επίσης και από τους πολιτικούς πρόσφυγες που βρίσκονται διασκορπισμένοι στα πέρατα της γης. Και αν στη Δύση η σημασία αρχίζει και τελειώνει στο γεγονός ότι «η διάρκεια της μέρας είναι ίση με αυτήν της νύχτας», για την Κουρδική παράδοση το νόημα είναι βαθύτερο.

Μπαλάντα για την έγκριση του κόσμου (Μ. Μπρέχτ)

Δεν είμαι άδικος, μα ούτε και τολμηρός.
Και να που, σήμερα. μου δείξανε τον κόσμο τους.
Μόνο το ματωμένο δάχτυλό τους είδα μπρός.
Και είπα ευθύς: «Μ’ αρέσει ο νόμος τους».

Τον κόσμο αντίκρισα μεσ’ απ’ τα ρόπαλά τους.
Στάθηκα κι είδα, ολημερίς, με προσοχή.
Είδα χασάπηδες που ήταν ξεφτέρια στη δουλειά τους.
Και σαν με ρώτησαν «Σε διασκεδάζει;», είπα: «Πολύ!»

Κι από την ώρα εκείνη, λέω «Ναι» σε όλα.
Κάλλιο δειλός, παρά νεκρός να μείνω.
Για να μη με τυλίξουνε σε καμιά κόλλα,
ό,τι κανένας δεν εγκρίνει, το εγκρίνω.
…
Φονιάδες είδα, κι είδα πλήθος θύματα.
Μου λείπει θάρρος, μα όχι και συμπόνια.
Και φώναξα, βλέποντας τόσα μνήματα:
“Καλά τους κάνουν — για του έθνους την ομόνοια!”

Να φτάνουν είδα δολοφόνων στρατιές
κι ήθελα να φωνάξω: «Σταματήστε!»
Μα ξέροντας πως κρυφοκοίταζε ο χαφιές,
μ’ άκουσα να φωνάζω: «Ζήτω! Προχωρήστε!»

Δεν μου αρέσει η φτήνια κι η κακομοιριά.
Γι’ αυτό κι έχει στερέψει η έμπνευσή μου.
Αλλά στου βρώμικού σας κόσμου τη βρωμιά
ταιριάζει, βέβαια — το ξέρω — κι η έγκρισή μου.

Μ.Μπρεχτ

“Μπαλάντα για την Έγκριση του Κόσμου”-1930

(Μπορείτε να το βρείτε και http://pteroen.wordpress.com/2012/02/10/%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%81%CF%84%CE%BF%CE%BB%CF%84-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%87%CF%84-%CE%BB%CE%AD%CF%89-%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%B5-%CF%8C%CE%BB%CE%B1/ )

Solidarity to the Steelworkers in Greece

Solidarity is not a word, it is how we live

(We took this post from here: http://disorderisti.blogspot.com/2011/12/solidarity-is-not-word-it-is-how-we.html )

On the 17th of October, our boss was clear : 5 hours a day and 40% salary reduction. Two days later, after a general assembly of 280 attendees the workers’ response was “If you proceed, we will go on strike”. On the 31st of October and only 5 minutes before 3 in the afternoon, the first dismissal was delivered to a workers’ house; followed by another 18 in the same evening. Within one hour of the first dismissal, the workers had closed down the factory, went on strike and after 26 days, they were heard around the world.

Αριστεροί προδότες και αναρχικοί χαφιέδες;

 Του Στέλιου Ελληνιάδη

(Το είδαμε στον ΠαραλληλοΓράφο το αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα Δρόμο της Αριστεράς )

Όταν το ΕΚΚΕ επιτέθηκε με αυγά στην αμερικάνικη πρεσβεία, το 1975, ΚΚΕ και λοιποί δυσαρεστημένοι, οργίασαν στην προβοκατορολογία, αποκαλώντας, από κοινού με τα ισχυρά καθεστωτικά συγκροτήματα του τύπου, πράκτορες της Ασφάλειες και της ΚΥΠ τους αγωνιστές του ΕΚΚΕ, μεταξύ των οποίων ήταν ο Χρήστος κι ο Ανδρέας Μπίστης, ο Πέτρος Στάγκος, η Άννα Φιλίνη, ο Μήτσος Κουμάνταρος, ο Γιάννης Λεκκός, ο Χρόνης Μπότσογλου, η Άννα Μιχαλιτσιάνου, ο Γιώργος Κοτανίδης και δεκάδες άλλα γνωστά πρόσωπα στο αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα από τα χρόνια της χούντας.